குப்பைக் கூடையில் அம்புகள்.

சில நாட்களுக்கு முன்பு திரு. தமிழ் இளங்கோ அவர்கள் அந்தக் காலத்தில் " அட்டெஸ்டேஷன் " வாங்கும் சிரமம் பற்றி எழுதியிருந்தார். அந்தப் பதிவு படித்ததும் என் மனமும்  மலரும் நினைவுகளின்  வட்டத்துக்குள் நுழைந்தது.

அப்பொழுது என்னுடைய  எஸ்.எஸ்.எல்.சி  பரீட்சை  முடிவுகள் வெளியாகியிருந்தன. பேப்பரில் நம்பர் பார்த்து , எல்லோருக்கும், தெரிந்தவர், தெரியாதவர் என்று எலோருக்கும்  சாக்லேட் கொடுத்து   என் மகிழ்ச்சியைத் தெரிவித்துக் கொண்டேன்.அடுத்து, கல்லூரிகளுக்கு அப்ளிகேஷனுடன் படையெடுக்க வேண்டும். அதற்கும் முன்பாக  மதிப்பெண் சான்றிதழ் வர  வேண்டுமே.

மதிப்பெண் சான்றிதழ் கிடைக்க  இரண்டு நாட்கள் ஆனது. இப்பொழுது போல்  உடனே நம் மதிப்பெண்கள் தெரிந்து விடாது. பொறுமையாகக் காத்திருக்க வேண்டும். பள்ளிக்கு  இரண்டு நாட்கள் கழிந்த பிறகே வந்து சேரும்.

பள்ளிக்கு சென்று மதிப்பெண்  சான்றிதழ் பார்த்ததும், தலை  கால் புரியாத மகிழ்ச்சியில் திளைத்திருந்தேன்..  அதிக மதிப்பெண்களை பெறுவேன்  என்கிற தன்னம்பிக்கையுடன் தான் தேர்வை எதிர் கொண்டேன். இருந்தாலும், முயற்சியின் பலனை மார்க்காக பார்க்கும் போது  ஏற்படும் மகிழ்ச்சி  எல்லையில்லாதது  ஆயிற்றே!

ஆக, கல்லூரியில்  பி.யு.சி. சேர பெரிதாகக் கவலைப்பட வேண்டாம் என்பதில் வீட்டில் எல்லோருக்கும் நிம்மதி . ஆனால் அதற்கு முன்னால் முதலில் மார்க் எல்லாவற்றையும்  " ஜாப்  டைப்பிங் "கில் கொடுத்து , டைப் செய்ய வேண்டும். ( இப்பொழுது போல் ஜெராக்ஸ்  எல்லாம் கிடையாதே!)

ஜாப் டைப்பிங் காரர்களுக்கும் டிமாண்ட்  அதிகம். அதுவும் தப்பில்லாமல்  டைப்படிக்கிறவர்களுக்கு டிமாண்ட் மிக அதிகம் . அதற்குப் பிறகு டைப் அடித்ததை எடுத்துக் கொண்டு  ஒரிஜினல் மார்க் ஷீட்டையும் எடுத்துக் கொண்டு அட்டெஸ்டேஷணிற்கு  அலைய ஆரம்பிக்க வேண்டும். பச்சை இங்கால்  கையெழுத்திடுபவர்கள்  அதிகமாக அப்பொழுதெல்லாம் தென்பட மாட்டார்கள் . அப்படியே இருந்தாலும் அவர்கள்  ஏக பிகு செய்து கொள்வார்கள். அவர்களை சொல்லியும் தப்பில்லை. டைப் அடித்ததை சரி பார்த்துக்  கையெழுத்திட வேண்டும்.  அந்த சிரமத்திற்கு பயந்து நிறைய பேர்  அதை தவிர்த்து விடுவார்கள்.

மதிப்பெண் சான்றிதழ் வந்ததும்., ஜாப் டைப்பிங்கில் மர்க்கை எல்லாம் டைப் செய்து வாங்கி விட்டு  அட்டெஸ்டேஷணிற்கு  எங்கே செல்லலாம் என்பதற்கு வீட்டில் ஒரு குட்டி மீட்டிங்கே நடந்தது . பிறகு எங்களுக்குத் தெரிந்த  மருத்துவரிடம் வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்று தீர்மானித்த பின்,  என் சித்தப்பாவுடன் மருத்துவரைப் பார்க்க சென்றிருந்தேன்.

கிளினிக்  வாசலில் கூட்டம்  என்றெல்லாம் நினைத்து  விடாதீர்கள். அதிக பட்சம் இரண்டு அல்லது மூன்று  பேர் தான் இருப்பார்கள். நாங்கள் போன அன்று நான்கு பேர் இருந்தனர்.   எல்லா வியாதிக்காரர்களும் போன பிறகு , நானும் சித்தப்பாவும் உள்ளே நுழைந்தோம். அவர் எங்களுக்குத் தெரிந்தவர் ஆதலால்,  சித்தப்பாவிடம் அப்பொழுது நடந்த பரபரப்பான நிகழ்ச்சியைப் பற்றி  உரையாடிகே கொண்டே இருந்தார்.

எனக்கோ என் மார்க் மேல் ஒரே பெருமை. மார்க்கை எப்பொழுது கேட்பார் , பெருமையாய் சொல்லலாம் என்று பார்த்தால் , அரட்டை அடித்துக் கொண்டேயிருந்தார். ஐந்து நிமிடம் கழித்து, அனிச்சையாக என்னிடம் கையை நீட்டி டைப் அடிக்கப் பட்டிருந்த மார்க் லிஸ்டை  வாங்கினார் டாக்டர்.

நான் கொடுக்கவும், அப்பொழுது தான் அவருக்கு நாங்கள்  எதற்காக வந்திருக்கிறோம் என்பது புரிய ,

" இந்த வருடம் எஸ்.எஸ்.எல்.சி  யா நீ? "

பவ்யமாக  " ஆமாம் " சொன்னேன்.

" என்ன பாஸ் செய்து விட்டாயா ?" டாக்டர் கேட்கவும்,

அபத்தமாகக் கேள்வி கேட்கிறாரே. பாஸ் செய்யவில்லை என்றால் இவரிடம் எதற்குக் கையெழுத்து வாங்க நிற்கிறேன்  என்று நினைத்தேன் சொல்லவில்லை.( மனதிற்குள்  என் மார்க்கைப் பார்  அப்ப தெரியும்." பாஸா"  என்றா கேட்கிறாய் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்,)

ஆனால் ,"ஆமாம். பாஸ் செய்து விட்டேன் "என்று சொன்னேன் மீண்டும் பவ்யமாகக் காட்டிக் கொண்டு .

பிறகு " எவ்வளவு மார்க் ?  "  என்று கேட்டார் டாக்டர்.

அவர் கையில் தான் இருக்கிறது மார்க் ஷீட்.  ( ஆனாலும் இவர் எப்ப கேட்பார் என்று தானே இவ்வளவு நேரமும்  ஏங்கிக் கொண்டிருந்தேன்.)

நான் வாங்கியிருந்த மார்க் என்னைத் தரையில் நிற்க விடவில்லையே . மேலே பறந்துக் கொண்டிருந்தேன் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.

அந்தப் பெருமை என் குரலில் தொனிக்க  என் மார்க்கை சொன்னேன்.

" அட்டகாசமான மார்க் ஆச்சே " ( இன்னும் மேலே ...... மேலே உயரேப்  போனேன் என்  மனதில். )

" நிஜமாவா " டாக்டர் என்னைப் பார்த்துக் கொண்டே கேட்டார்.

அப்பொழுதே மேலேயிருந்து  டாக்டர் ,லேசாக  என்னை கீழே  தள்ளியது போலுணர்ந்தேன்.

அடுத்து டாக்டர் சொன்னதைக் கேட்டதும்.  நான் கீழே இறங்கவில்லை. அதலபாதாளத்தில் விழுந்தேன் என்று தான் சொல்ல  வேண்டும். அப்படி என்ன சொன்னார் என்று தானே கேட்கிறீர்கள்.

" நம்பவே முடியவில்லை. நீயா இவ்வளவு மார்க்  வாங்கியிருக்கிறாய்? " கேட்டாரே பார்க்கலாம்.  அழுகை  முட்டிக் கொண்டு வெளியே வரத் தயாரானது சமாளித்து, அட்டஸ்டேஷணிற்கு  நன்றி சொல்லி விடை பெற்றோம். 

மனதிற்குள்,

சொக்கா ! சொக்கா! என்ன இப்படிக் கேட்டு விட்டாரே  டாக்டர். 

நான் என்ன தருமியா? இல்லை...... பரீட்சை தான் மண்டபத்தில் நடந்ததா   எனக்குப் பதிலாக சொக்கன்  வந்து எழுதியிருப்பதற்கு. வருடம் முழுக்க நான் செய்த கடின உழைப்பைப்  பாராட்டாவிட்டாலும்  போகிறது. இப்படி என்னை மட்டமாக எடை போடாமல் இருந்தாலே போதும் என்று தோன்றியது எனக்கு.

இவருக்கு என் படிப்பைப் பற்றி என்னத்  தெரியும். இவர் எனக்கு ஆசிரியரா ? இல்லையே !

டாக்டர் தானே.

ஆனாலும் ,பின்னாளில் எதிர்மறைக் கருத்துக்கள் ,  சொல்லம்புகளாய் என்னைத் தாக்க வரும்போது , அப்படியே அதை குப்பைக் கூடையை நோக்கித் திசை  திருப்பலாம் என்கிற  பாடத்தின் அரிச்சுவடியை அன்றே   கற்றுக் கொடுத்தற்கு   நன்றி டாக்டர்.

image courtesy--google.