தாமதத்திற்கு மன்னிக்கவும்

  

சென்ற வாரம் பெங்களூரிலிருந்து சென்னை திரும்ப   ட்ரெயின்  டிக்கெட்  எல்லாம்   ஃபுல்.

தட்கலில்  புக்  செய்யலாம்  என்றால்  கிடைத்தால்  தானே!

பெண்ணிற்கு  ' மாப்பிள்ளை '   கூட  கிடைத்து   விடுவார். ஆனால்  ரயிலில்  டிக்கெட்  கிடைப்பதில்லை.

என்னவரோ  பஸ் பயணத்திற்கு  மறுக்க,  விமானத்திற்கு  புக் செய்தோம்.

பெங்களூரை விட்டு  மிக............வும்  தள்ளி   இருக்கிறது  ஏர்போர்ட்.

' கோரமங்களா ' விலிருந்து   டாக்சியில்  ஏர்போர்ட்டிற்கு   வந்த நேரம்       சென்னைக்கு   பயணித்திருந்தால் ,  சென்னைக்கு  செல்லும் தூரத்தில் கால் பாகம் கடந்திருக்கலாமே என்பது  என் அம்மாவின் அங்கலாய்ப்பு.

டாக்சியை  விட்டு  இறங்கும்  போது  தான்  மீட்டரைப்  பார்த்தோம். தலை  சுற்றி  மயக்கம்  வரும்  போலிருந்தது.  விமான  பயண  டிக்கெட்டின்  விலையில்   பாதியை   டாக்சி  கட்டணமாகக்   கொடுத்தோம்.

ஒரு  வழியாக  ஏர்போர்ட்  வந்தோம்.

போர்டிங்   பாஸ்  வாங்க கவுண்டருக்கு  சென்றோம்.

தூக்கிப்  போட்ட கொண்டை,  லிப்ஸ்டிக்  சகிதம்   இளம்  பெண்  ஒருவர்    எங்கள்   டிக்கெட்டை  வாங்கிக்  கொண்டார்.

பட்டாம்பூச்சியாய்  படபடக்கும்   கண்களால்   எங்களையும்,   கணினியையும்
மாறி,  மாறிப்  பார்த்தார்.  அழகிய  புன் சிரிப்புடன்   "ஃப்ளைட்  டிலேட்   பை  ஒன் ஹவர் .  ஸாரி  ஃபார் த டிலே "  என்றார்.

(எங்கேயிருந்து  இவ்வளவு  அழகழகான  பெண்களை   வேலைக்கு  அமர்த்துகிறார்களோ   தெரியவில்லை.)

ஒரு   மணி  தானே என்றெண்ணி   அங்கேயுள்ள   'கேப்டேரியா' வில்     மூவரும் ஆளுக்கு   ஒரு சமோசாவும்   காபியும்   குடித்தோம். 

பில் பணத்தை(கொஞ்சம்  அதிகம்  தான்)   கொடுத்து  விட்டு ,  லவுஞ்சில்  அமர்ந்தோம்.  இப்படி,  அப்படி    பார்வையை    ஓட்டினேன்.

குதிகால்  உயர்ந்த   செருப்பணிந்த  ஃபுல்  மேக்கப்புடன்   அலையும்   மேல்தட்டு  குடும்பத்தை   சேர்ந்த   பெண்கள்,   ஃபுல்   சூட்டில்     அலையும்   சில   பணக்கார   ஆண்கள்,    கேப்டேரியாவில்  உண்ணும்   கொழுகொழு  பணக்காரக்   குழந்தைகள் , வாக்கி  டாக்கியுடன்   அலையும்   விமான   நிலைய ஊழியர்கள் ,    மோப்ப  நாய்களுடன்   அலையும்   போலீஸ்  காரர்கள்   எல்லோரையும்   பார்த்துக்   கொண்டிருந்தேன்.

'டிஜிடல்  டிஸ்ப்ளே 'யை   பார்த்துக்  கொண்டிருந்த  என் கணவர்   என்னிடம்  " இன்னும்   கொஞ்ச நேரம்   கூட ' பராக்கு '  பார்த்துக்   கொண்டிரு.  நம்முடைய   ஃப்ளைட்   இரவு    பத்து  மணிக்கு   தானாம்"  என்றார்.

சென்னைக்கு   நடந்தே  சென்று  விடலாமா  என்று  அலுப்பு  தட்டியது..

நாங்கள்  உட்கார்ந்திருந்த   இடத்திலிருந்து  பார்த்தால்  "பார்"  தெரிந்தது.

கவுண்டரில்  சில   பேர்.   வெளிநாட்டினர்   மட்டுமல்ல ,  நம்நாட்டினரும்  ஏன்  நம்மூர்   பெண்களும்  கூட  "சிப்" பிக்  கொண்டிருந்தார்கள்.  எங்கே  போய்   கொண்டிருக்கிறோம்  நாம்   என்று   நினைக்காமல்  இருக்க  முடியவில்லை.

மீண்டும்  எங்கள்  ' ஃப்ளைட்  டிலேட்.  ஸாரி .'  என்று விசாரனை  பிரிவில்  கூற,

 ஒருவழியாக  பதினோரு மணிக்கு  விமானத்திற்கு   ஆயத்தங்கள்  ஆரம்பமாயின.

வரிசையாக  விமானத்தின்  உள்ளே  அனுப்பிக்  கொண்டிருந்தார்கள்.
எங்கள் முறை  வந்தது.

எங்கள்   மூவரையும்  ஒரு ஓரமாக  விமான  வாயிலிலேயே நிற்க வைத்து விட்டார்.  கேட்டால் " சீட்  டூப்ளிகேஷன் .  ஸாரி "என்றார்.

எல்லாவற்றையும்   கம்ப்யூட்டிரிலேயே   செய்தால்   இப்படித்தான்   ஆகும்  என்று  என்  அம்மாவின்   புலம்பல்.

வரிசையாக  எல்லோரும்  உள்ளே   சென்று  கொண்டிருந்தனர் , எங்களை  ஒரு மாதிரி  பார்த்துக்   கொண்டே.

ஒரு பெண்  எட்டு வயதிருக்கும்.  எங்களை  திரும்பி  திரும்பி   பார்த்துக்   கொண்டே   சென்றாள்.

ஹோம் வொர்க்  செய்யவில்லையோ  என நினைத்தாள்  போலும்.

ஒரு வயதானவர்   ஒரு படி  மேலே  போய்   அருகே நிற்கும்   விமான  ஊழியரிடம்   "எனி  ப்ராப்ளம்"?   என்று  எங்களைப்   பார்த்து  கொண்டே  கேட்டார்.

தீவிரவாதிகள்  என்று  நினைத்திருப்பாரோ?(அவரவர்  பயம்  அவரவர்க்கு)

கொஞ்ச நேரம்  பாவமாக   நின்று  கொண்டிருந்தோம்.   ஒரு  வழியாக   சீட்  நம்பரைச்  சொல்லிவிட்டு ' ஸாரி  ஃபார் த  டிலே' என்று  சொல்லி   உள்ளே அனுமதித்தார்.

உள்ளே  சென்று   பார்த்தால்   பாதி  சீட்  காலி.

இதற்கா  எங்களை   தண்டனை   பெற்ற   மாணவனை  போல்  நிற்க   வைத்தார்கள்.

அரை  மணியில்  சென்னை   வந்து சேர்ந்தோம்.

கிளம்பியதிலிருந்து   நிறைய  பேர்   தாமதத்திற்கு  வருந்தினார்கள்.
ஆனால்  எல்லோருக்கும் ' ஸாரி' சொல்லும்  அந்த  அரை  நொடி  தான்  வருத்தம்.

எங்களுக்கோ   ஐந்து  மணி  நேர  வருத்தம்!!!!!