' லடாய் '

 எனக்குத்       திருமணமான   புதிது.
சென்னையில்  வங்கி  அதிகாரியான   என் கணவருக்கு  டில்லி  மாற்றல் .
அதுவரை   நான்   சென்னை   எல்லையை   அதிகம்    தாண்டியதில்லை.  தில்லி என்றதும்  மனம்    துள்ளலாட்டம்    போட்டது.  புது ஊர்,  புது  மக்கள் ,  புது  விடு,  புது மொழியும் கூட....மனம்  இறக்கை கட்டிப்  பறந்தது.பெற்றோர்கள் ,சித்தப்பா,சித்தி,  தம்பி, தங்கை   எல்லோரையும்   விட்டு  விட்டு  
 இவ்வளவு      தூரமா............?   பயம்   கலந்த   மகிழ்ச்சியை  அனுபவித்தேன் .

டில்லி  மாற்றல்   என்றதும்   நான் முதலில்   செய்தது   "முப்பது  நாளில் ஹிந்தி  " என்ற    புத்தகத்தை   வாங்கியது   தான் .படித்தும்   வைத்தேன்.

அதனால்   ஹிந்தியில்  M.A.,, பட்டம்    வாங்கியது   போல்    நினைத்துக் கொண்டு  G.T.  Express  ஏறினேன் . ஜன்னலோர  சீட்  கிடைத்திருந்தது.  எல்லோரும்    தூங்கிய  பிறகும் ,   பிடிவாதமாய்  இருட்டில்  வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். கூடவே  என்கணவரும்   அமர்ந்திருந்தார்.
 வேறு   வழி ?.
(ரயில்   பயணம்   எனக்கு   மிகவும்   பிடித்தமான   ஒன்று,    இன்றும்   கூட)

ரயில்    எல்லாவற்றையும்   பின்னோக்கி  தள்ளியபடி     போய்க்    கொண்டே ...................இருந்தது. 36  மணிநேரத்திற்குப்  பிறகு  தள்ளாடியபடி ,  ஒரு பெரிய பெருமூச்சை   விட்டபடி,   களைத்துப்போய்     நியு டெல்லி   வந்தடைந்தது .

இப்பொழுது  போல்  ,செக்யுரிட்டி  ,போலீஸ்  என்று  எந்த தேவையுமில்லாத   நகரமாயிருந்தது    டெல்லி   அப்பொழுது.  மெதுவாக   சாமான்களை   எடுத்துக் கொண்டு " கரோல்  பாக்" கிற்கு  எங்கள் புது  வீட்டிற்கு(வாடகை   தான்   )  வந்தோம்  .

வந்தவுடன்   குளித்து   அஜ்மல்கான்   ரோடில்  உள்ள   மதராசி   ஹோட்டலில்  தோசையும்    காபியும்    சாப்பிட்டு    விட்டு ,    வீ ட்டிற்குத்    தேவையானதை
  வாங்க  சென்றோம்.

அங்கே  தான்   ஏட்டு  சுரைக்காய் கறிக்கு   உதவாது   என்பதை   புரிந்து  கொண்டேன்.

மளிகை  சாமான்    வாங்க , மேடையே   இல்லாமல்  ,  நட்டுவாங்கம்   இல்லாமல்   பரத நாட்டியம்,  குச்சுப்பிடி   என்று    பல வகை  நடனங்கள்   ஆட   வேண்டியதாயிற்று. 
என்னுடைய    முப்பது   நாட்களில்  ஹிந்தி  படிப்பு , சுத்தமாய்   பலனளிக்கவில்லை.     
அப்பொழுது    மட்டுமில்லை  பின்னரும்   பல  மாதங்கள் வரை   என்னிடம்    ஹிந்தி   மாட்டிக்   கொண்டு   படாத   பாடு   பட்டது.  


எல்லா  உரையாடல்களுக்கும்    முடிவில்  '  ஹை   ஹை '  என்று   குதிரை   ஒட்டிக்  கொண்டிருந்தேன்.  அப்பொழுது    தானே   அது    ஹிந்தி ?

" பனீர்  "  என்பதை    பன்னீர்  ஆக்கி   எல்லோரையும்    ஒரு முறை   திரும்பி   பார்க்க     வைத்தேன் .


டில்லியில்    இருக்கும்   காய்கறிகாரருக்கும்      ஆங்கிலம்   தெரியும்   என்பது என்னுடைய   நினைப்பு.  ஏன்   அப்படி    நினைத்தேன் ?  தெரியவில்லை.

அதனால்    என்னுடைய   ஹிந்தி   எடுபடாத   இடங்களில்   எல்லாம்   உடனே    ஆங்கிலத்திற்கு    சடாரென்று    தாவி    விடுவேன்.     
எல்லோரிடமும்    இதே   அடாவடி       தான்.
(கல்லூரி    மாணவர்கள்    பாஷையில்    சொல்வாதானால்  ' பீட்டர்'  'விட்டிருக்கிறேன் ) 

அதுவும்   சரிவரவில்லை   பல சமயங்களில்   சைகை  பாஷையை   உபயோகிக்க    வேண்டியதாயிற்று


சந்த்ரா (ஆரஞ்சு), விற்பவரும்    மாட்டிக்கொண்டார்.  .அங்கே   பேரம்   கூட பேசினேன்.  மகாகவி   காளிதாஸ்  படத்தில்   சிவாஜி கணேசனும்    சௌகார் 
ஜானகியும்    சைகை பாஷையில்    பேசிக்கொள்வது போல்   சைகையிலேயே   பேரம்  பேசினேன்.  அங்கங்கே    தோ  ,தீன்   என்று   
 ஹிந்தியில்    அலட்டல்   வேறு.

அன்று  ரசத்திற்கு  நெய்  விட்டு   சீரகம்   போட்டேன்   தாளிக்க  
.வெளியே  'சிக்கு  சிக்கு'
என்று  யாரோ   அலறுவது    கேட்டது.  அவ்வளவு தான்   ஸ்டவை  குறைத்து விட்டு   பால்கனிக்கு   ஓடினேன்.
 (அப்பொழுது கேஸ்  கிடையாது.நிறைய  விடுகளில்    Nutan
ஸ்டவ்  தான் இருக்கும். அப்பொழுதெல்லாம்   , சென்னை   சென்ட்ரலில்    G.T.  Express லிருந்து   இறங்குபவர்கள்  கையில்  இந்த ஸ்டவ்,  மோடா,  கண்டிப்பாய்   இருக்கும்     )

என் கணவர் எங்கே ஓடுகிறாய்   என்றதற்கு   பதிலே சொல்லவில்லை.  தெருவில்   பார்த்தால்  ,  வண்டியில் சப்போட்டா .

உனக்கு வேண்டுமா என்றார். இல்லை    
'சீக்கு  சீக்கு '  என்று கேட்டது  என்றேன்  நான்.  

அதற்குள்    பக்கத்து வீட்டுப்   பெண்மணிக்கு நான் மொழி புரியாமல்  விழிப்பது   புரிந்து விட்டது.  சிரித்துக் கொண்டார். பின்     என்னிடம்   விட்டிற்கு வாருங்களேன்      என்று   ஹிந்தியில்    சொல்ல    அது   புரிந்தது   எனக்கு.
" மே   ஆரஹா   ஹும் " என்று  நானும்  ஹிந்தியிலேயே  பெருமையாக     பதிலுரைத்தேன்.   இன்னும்  சத்தமாக  சிரித்தார். 

சில  நாட்களுக்கு   பின்னர்   தான்   தெரிய வந்தது     நான்  " ஜெண்டர் "  மாற்றிப்   பேசியிருக்கிறேன்.  என்று.  வெட்கமாக  இருந்தது.  ஆனால் நடந்து முடிந்து விட்ட  நிகழ்ச்சிக்காக    வருத்தப்பட்டு என்ன புண்ணியம்.  அதற்காகவெல்லாம்     ஹிந்தி பேசுவதை   நிறுத்த முடியுமா  என்ன?
நிறுத்திவிட்டால்  டெல்லியில் எப்படி  குப்பைக் கொட்டுவது?


பிரிதொரு    நாள்  பக்கத்து  வீட்டுப் பெண்மணியிடம்   என்ன சமையல்   என்று   நான்   அரைகுறை   ஹிந்தியில்   கேட்க   அந்தப்   பெண்ணோ  '  ரொட்டியும், 
மட்டர்  பனீர் ,' ம்  என்றார்.

ரொம்ப  நாள்   அவர்கள்   சொன்னதை  மட்டன்   என்றும்  ,ரொட்டி   என்பதை   பிரெட்    என்றும்       நினைத்துக்  கொண்டிருந்தேன்.
அப்புறம் தான் தெரிந்தது   பச்சை  பட்டாணி  ,  சப்பாத்தி   என்று.

 தீவிரமாக  ஹிந்தியை   கொன்றிருக்கிறேன்.

மக்கன் (வெண்ணெய்)   மக்கான்(வீடு)   இரண்டுக்கும்   வித்தியாசம் தெரியாமல்   'மகன்'    என்று சொல்வதைக்  கேட்டு    நிறைய பேர்  குழம்பியிருக்கிரார்கள் .

மளிகைக்  கடைக் காரர்   '  நமக்'  என்று சொன்னதை  புரிந்து  கொள்ள முடியாமல்   திண்டாடி   உப்பு   பாக்கெட்டை  காட்டிய  பின்  புரிந்து கொண்டேன்.

ஹிந்தியுடன்   நான்   போட்டுக் கொண்ட  'லடாய் '  கொஞ்சமில்லை   நஞ்சமில்லை.

  நான்கு    வருடம்  டெல்லியில்  இருந்திருப்போம்  என்று நினைக்கிறேன்.
ஓரளவு   ஹிந்தி  பேச  ஆரம்பித்தேன்  .கணவரின்   வங்கியில்   பொறுக்குமா?

உடனே   பெங்களூர்    மாற்றல்.   
மூட்டை  கட்ட   ஆரம்பித்தேன் .அப்பொழுது  முப்பது   நாட்களில்   கன்னடா  பேசலாம் புஸ்தகம்   என் கையில் இருக்க,  என்னவரோ   என்னைப்  பார்த்து  நமட்டு  சிரிப்பு  சிரித்தார்.  அதற்காக     முயற்சியை   கைவிடவில்லை.

இதெல்லாம்  நடந்தது   முப்பத்தைந்து   வருடங்களுக்கு  முன்பாகத்தான்.

image courtesy   -  google