சுவரும் ஒரு கப் காபியும்.

தலைப்பைப் பார்த்து ஏதோ இவள்  வீட்டு சுவற்றில்  கிறுக்கியதைப்  பற்றி  எழுதி  இம்சை செய்வாள் என்று  நினைத்து விட வேண்டாம்.

இது  கொஞ்சம் சீரியஸ்  .
யார் சீரியஸா..........அதானே  வேணாம்கிறது .      சீரியசான  பதிவு என்று சொல்ல வருகிறேன்.
தொடர்ந்து படியுங்கள்.

 " இங்கே பார், , சரவணபவன் ஹோட்டல் . ஒரு காபி சாப்பிட்டு விட்டுப் போகலாம்" என்றாள்தோழி.

எனக்கும் ஒரே பசி. தோழியின்  மகளுடைய  திருமணத்திற்கு  ஷாப்பிங்  செய்து கொண்டிருந்தோம்(இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பாக). இந்த சென்னை வெயிலில்  அலைவது கொஞ்சம் .......இல்லை..........இல்லை   ......நிறையவே ,கஷ்டமாயிருந்தது.
சரி... சரவண பவன்  ஏ.சி. ரூமிலாவது அடக்கலாமாவோம் என்று தோழியைத் தொடர்ந்தேன். இந்த ஜன சமுத்திரத்தில்  ஒருவழியாக நீந்தி  சரவண பவனை அடைந்தோம்.  வெளியே வாயிலை அடைத்துக் கொண்டு ஒரு கூட்டம் நின்றிருக்க  , ஒரு வயதான  பிச்சைக் காரர்   அவர்களையே ஏக்கத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். ஏதாவது சாப்பிடத் தர மாட்டார்களா என்று தான்.
ஆனால் யாருமே அவரைக் கண்டுகொள்ளவில்லை .

நானும் என் தோழியும்  கூட  , அந்தப் பிச்சைக் காரரை  அலட்சியம் செய்தபடி உள்ளே சென்று அமர்ந்தோம்.
எதிர் டேபிளில்  இருந்தவர்களிடம் ஆர்டர் பெற்றுக் கொண்டு எங்களிடம் வந்தார்  பேரர்.

ஆளுக்கு ஒரு ரவா தோசை சாப்பிட்டு விட்டு ஏதோ  நினைவில்  3 காபி என்றேன் சர்வரிடம்.
 இல்லை.. இல்லை...
இரண்டு போதும் என்று திருத்தினேன்.

அப்பொழுது தான்  இணையத்தில் உலா வந்து கொண்டிருந்த  " cup of coffee for the wall" நினைவிற்கு வந்தது.

அதைப் பற்றியே நினைத்துக்  கொண்டிருக்க  என் தோழி "ராஜி, என்ன ஒரே பலத்த யோசனை ! காபியைக் குடி " என்று என்னை திசை திருப்பினாள்.

" ஒன்றுமில்லை,  இன்று காலையில்  முக நூலில்  யாரிடமிருந்தோ  வ்ந்திருந்தக்  கதை  பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். '

" கதையா?  சொல்லேன் கேட்கிறேன் " என்று  ஆர்வமாக  சொல்லிக் கொண்டே காபியை டம்ளரிலிருந்து   டபராவிற்கு ஆற்றினாள்.

சரி சொல்கிறேன் கேள்

யாரோ ஒரு முகம் தெரியாத நண்பர்  "வெனிஸ்" நகரத்தில் உள்ள ஒரு ஹோட்டலிற்கு   காபி சாப்பிட சென்றிருக்கிறார்.

"யார் அவர்  ? இத்தாலியில் தானே வெனிஸ் இருக்கிறது? அங்கே  காபியெல்லாம் கிடைக்குமா?   ஃபில்டர் காபியா?"
என்று கேள்விக்  கணையாகத்  தொடுத்தாள்.

" இதோ பார், பேசாமல் கேட்பதானால் சொல்கிறேன் "என்று சொல்ல உதட்டை சுழித்து  " சரி, சரி, நான் வாயையே திறக்க வில்லை  என்றாள் பவ்யமாக .

" சரி எங்கே விட்டேன்? இது நான்.

"வெனிசில் ஒரு ஹோட்டலில் நண்பரை விட்டிருக்கிறாய் " என்றாள்  பயந்தது போல் நடித்துக் கொண்டே.

ஆமாம்...... வெனிஸீல்  ஹோட்டலில் காபி குடிக்க உட்கார்ந்த நண்பர்  எதிர் டேபிளில்  பேரர்  ஆர்டர் எடுக்கக் கண்டார். 

இரண்டு காபி  என்றார் அந்த டேபிளில்  அமர்ந்திருந்தவர். "ஒன்று சுவருக்கு "
முடித்தார்.

இது என்ன ! . ஆச்சர்யப்பட்டு கொண்டிருக்கும் போதே 
இன்னொரு டேபிளில் அமர்ந்திருந்த இருவர்   " 3 காபி  ஒன்று சுவரில்  "என்று குரல்  கொடுத்தனர்.

இந்த பேரர் என்ன தான் செய்கிறார் பார்க்கலாம்  என்று நண்பர் பார்க்கத் தொடங்கும் போதே பேரர்  காபியை டேபிளில் வைத்து விட்டு  ஒரு சின்ன ஸ்டிக்கர் பேப்பரில்  ஒரு காபி என்றெழுதி  எதிர் சுவற்றில் ஒட்டி வைத்து விட்டுப் போய் விட்டார்.

இதே போல்  நிறை ஸ்டிக்கர் இருப்பதை கவனிக்கிறார் நண்பர். இது எதற்கு வேண்டாத வேலை.  இரண்டு காபிக்கு பணம் செலுத்தி விட்டு ஒரு காபி தான் குடிக்கிறார்கள். என்ன பழக்கமோ இது என்று யோசிக்கும் போதே...

இந்த ஹோட்டல்  சூழ்நிலைக்கு சற்றும்  பொருந்தாத  வகையில்  ஏழ்மையான தோற்றத்தில் ஒரு நபர் வந்து அமர்கிறார்.

இப்பொழுது இன்னும் வியப்படையும் விஷயம் நடந்தது.

வந்த நபரிடம்  பேரர் ஆர்டர்  கேட்கிறார்  .

" ஒரு காபி சுவற்றிலிருந்து  " என்று ஆர்டர் வருகிறது..

பேரர்  எல்லோரிடமும் எப்படி  மரியாதையுடன் நடந்து கொள்கிறாரோ அதே மரியாதையுடன் தான்  இவரிடமும் நடந்து கொள்கிறார்.

காபி  குடித்து முடித்ததும்  பணம் எதுவும் கொடுக்காமல் சென்று விடுகிறார் அந்த நபர்.

பேரர்  சுவற்றில்  ஒட்டியிருந்த ஸ்டிக்கரை  பணத்திற்கு பதிலாக எடுத்துக் கொள்கிறார்.

இது தான்  "சுவருக்கு  காபி " விஷயம் புரிந்தது நண்பருக்கு.

ஆச்சர்யத்தில் உறைந்தே விடுகிறார் நம் நண்பர்.

யாரை  புகழ்வது என்று புரியவில்லை அவருக்கு.

சுவற்றில் காபி விஷயத்தை அறிமுகப்படுத்தி, தன்னம்பிக்கையை  விதைக்க முயலும்   சமூகத்தையா?,
பரோபகார சிந்தனையோடேயே  அங்கு சாப்பிட வருபவர்களையா?
அதை சிரமேற்கொள்ளும் ஹோட்டல்  நிர்வாகத்தியா?,
சரிவர நிறைவேற்றும்  பேரரையா?

இல்லை இது எல்லாவற்றையும் பிரதிபலித்துக் கொண்டு அமைதியாய்  நின்று கொண்டிருக்கும்   சுவர்  புகழ்ச்சிக்குரியதா ?

 புரியாதது  நண்பருக்கு மட்டுமல்ல நமக்கும் தான்" என்று கதை முடித்தேன்..

" இப்ப நீ காபியைக் குடி ஆறிவிட்டது " என்று தோழிக்கு நினவு படுத்தியதும் புரிந்தது   என் தோழிக்கும்  இந்தக் கதை பாதிப்பைக் கொடுத்தது என்பதை.

சாப்பிட்டதற்கான  பில் பணத்தைக்  கொடுத்து விட்டு வெளியே வந்தோம்.

அதே பிச்சைக் காரர்,  அதே இடத்தில்.... நம்மால் முடிந்தது அவருக்கு  ஒரு சில நாணயங்களை  கொடுப்பது தான் என்று நினைத்துக் கொண்டே  கொடுத்து விட்டு சென்றோம்.

வாழ்வில் தோற்றவர்களும்  தன்மானத்தை  இழக்காமல் இருக்க  உதவிய வெனிஸ்  நகர மக்கள் பாராட்டப்பட வேண்டியவர்கள் அல்லவா !

" ஏற்பது இகழ்ச்சி!   ஐயமிட்டு உண்! "

என்ற ஆத்திச்சூடியின் வரிகள்  மனதில் ஓட , ஷாப்பிங்கைத் தொடர்ந்தோம்.






image courtesy---google.