துறு துறு சிட்டு

"  ஏய் ,  சிட்டு   பேசாம உட்கார் "  என்ற    மிரட்டும்  பெண்     குரல்
 என்னைத்     திரும்பிப்    பார்க்க  வைத்தது.

நாங்கள்  இருந்தது    ஒரு   ஹோட்டலின்     ஏசி   ரூமில்.  

 சுமார்    முப்பது   வயதுடைய   ஒரு     பெண்      தன்   பெண் குழந்தையை (சுமார்    இரண்டரை   வயது)   மிரட்டிக்      கொண்டிருந்தாள்.   தோசையை     ஆர்டர்  செய்து  விட்டு   காத்திருந்த     போது   தான்    இதைக்   கேட்டேன்.

அந்தப்   பெண்  குழந்தையோ   திராட்சைக்    கண்களால்   அம்மாவை    ஒரு   பார்வைப்     பார்த்துக்    கொண்டே     டேபிளின்    மேல்   இருந்த   ஐஸ்  வாட்டர்
கிளாசை    தன்   பக்கம்   மெதுவாக   இழுத்தது. தண்ணீர்    மேலும்  கீழும்   சிந்தியது. சிட்டுவின்    அப்பாவோ    "வேண்டாண்டா   சிட்டு   "   என்று   தண்ணீர்   கிளாசைத்  திரும்பவும்    இருந்த  இடத்திலேயே   வைத்தார்.

ஒரு  இரண்டு  நிமிடம்  ஆகியிருக்கும்.  மிக  அழகான   ரோஸ்  நிற  கவுனில் இருந்த  அந்த  கொழுக்   மொழுக்    சிட்டு   எங்களையெல்லாம்    கண்களால்   ஒருமுறை   அளந்தது.    பிறகு   திரும்பவும்    தன்   அம்மா   அப்பாவை  ஒரு  முறைப்   பார்த்துக்   கொண்டே   ஐஸ்   வாட்டர்  கிளாசைத்  திரும்பவும்     இழுத்தது.திரும்பவும்  கிளாஸ் அதன்   இடத்திற்கே    கொண்டு  செல்லப்பட்டது.  இந்த  முறை  அவள்  அம்மாவால் .   இந்த  விளையாட்டு  கொஞ்ச   நேரம்  போய்  கொண்டிருந்தது.

கொஞ்ச    நேரத்தில்    சிட்டு   குடும்பம்   ஆர்டர்  செய்திருந்ததை    சர்வர்    கொண்டு  வந்து  வைக்க   நம்  கதாநாயகி  ,  அதாங்க   'சிட்டு'   விற்கு    ஒரே   குஷியாகி   விட்டது.    தண்ணீர்  கிளாசை  விட்டு  விட்டு   " எனக்கு   ஓசை "  என்று   மழலை  குரலில்    கேட்க   சிட்டுவின்  அம்மா   தோசையைப்   பிட்டு   ஊட்ட   ஆரம்பித்தார்.  " எனக்கே    வச்சு  "   என்று  பெரிதாக  அழ   ஆரம்பித்தாள்   சிட்டு.

பெற்றோர்  இருவரும்   ஏதோ      திருட்டுத்  தனம்   செய்வது  போல்  அந்த  ஹாலையே    ஒரு   முறை  அப்படி  இப்படி     சுற்றிப்     பார்த்து     விட்டு  '  சரி  சரி   '     என்று     சொல்லிக்     கொண்டே     தோசைத்    தட்டை   அவள்    பக்கம்    நகர்த்தினர்.

அழுகை  அப்படியே    ஸ்விட்ச்    போட்டாற்    போல்  நின்றது. 
தன்     குட்டிக்    கைகளால்    பன்   கன்னத்தைத்  துடைத்து விட்டுக்   கொண்டே    தோசைத்    தட்டை     தன்     பக்கம்    இன்னும்  கிட்டே  இழுத்துக் 
கொண்டாள்.   பாவம்     குழந்தைக்கு     சாப்பிட   வேண்டும்   போலிருக்கிறது
என்று  நினைத்தால்  தோசையைப்  பிட்டு,   பிட்டு   கீழே   போட்டுக்  கொண்டிருந்தாள்.
அவள்  அப்பாவோ   '  உஸ்................அப்பா............என்று  பெரிய  பெருமூச்சு  விட்டுக்    கொண்டார்.

கொஞ்ச  நேரத்தில்   சிட்டுவுக்கு   என்ன  தோன்றியதோ   "  நீயே    சாப்பு  "  என்று     தோசையை  அப்பா  பக்கம்    தள்ளினாள்.

ஹப்பா  ! அவர்களை  சாப்பிட விட்டாளே   என்று  நினைத்தால்   சர்வர்  யாருக்கோ   எடுத்துக் கொண்டு  போகும் சோலா  பூரி   அவள்    கண்ணில்    பட்டு  விட்டது   போலும்.   

எனக்கு   அது   தான்  வேணும்    என்று   மெதுவாக   சுருதி   கூட்ட    ஆரம்பித்தாள்.   சரி  உனக்கும்  வாங்கி  தருகிறேன்  .  அதுவரை  இதை  சாப்பிடு
என்று  அவள்   அம்மா   பையிலிருந்து     ஒரு  cadbury  எடுத்துக்   கொடுத்ததும்  
கொஞ்சம்    அடங்கினாள்.

இதற்குள்    நாங்கள்      ஆர்டர்   செய்த    தோசையும்  வந்தது.  நாங்கள்  எங்கள் வேலையை      ஆரம்பித்தோம்.   மெதுவாக    தோசையை  சாம்பாரில்   நனைத்து   உள்ளேத்   தள்ளிக்   கொண்டிருந்தோம்.

திடீரென்று  "  சிட்டு    சிட்டு ,      வந்துடு "  என்று    அவள்   அம்மாவும்   ,  அப்பாவும்    கீழே     பார்த்துக்   கெஞ்சிக்   கொண்டிருந்தார்கள்.  "  சித்ரா  , வரப் போகிறாயா   இல்லையா"  என்று  அவள்  அம்மா   கத்த,  இன்னும்  சிறிது நேரத்தில்   அவள்  அம்மாவே  அழுது விடுவாளோ    என்று  பயமாய்  இருந்தது.

" ஊஹும்  .............முதியாது   " .  என்று   அடாவடியாக   சொல்லியது   அந்தக்  குட்டி  சிட்டு.  இந்தக்    குழந்தை    எப்படி    கீழே    போனாள்  என்று    நாங்கள்  யோசித்துக்   கொண்டிருக்கையில் ,  பார்த்த       சர்வரும்  இந்தக்   கேள்வியைக்  கேட்டார்.

அவள்  அம்மா " அவள்   எதை  வேணுமானாலும்    செய்வாள். "  என்று  அலுத்துக்  கொண்டார்.
எத்தனைக்   கூப்பிட்டும்      வரும்   வழியாய்  தெரியவில்லை.   அப்படி  என்ன   தான்   செய்கிறாள்   என்று   குனிந்து  பார்த்தால்   தான்  கீழே     போட்ட   தோசையை  இப்பொழுது   தின்றுக்    கொண்டிருந்தாள்.
வேறு  வழியின்றி   அவள்   அப்பாவே  கொஞ்சமாய்    குனிந்து    தூக்கிக்   கொண்டார்.

அதற்குப்   பிறகு    அவர்கள்    அவசர     அவசரமாய்     பில்லை  செட்டில்  
செய்தார்கள் .  அதற்குள்  ஒரு  முறை    தண்ணீர்     எல்லாம்    கொட்டி  அவள்   அப்பா பேண்டை   நனைத்து  விட்டாள்.  பாவமாய்  இருந்தது,  அந்தப் 
பெற்றோரைப்     பார்க்க.ஒருவர்  முகத்தை  ஒருவர்  பார்த்துக்  கொண்டே  என்னமோ   அவர்களுக்குள்    பேசிக்கொண்டே   சென்றார்கள்.

என்    டேபிளைத்     தாண்டிப்    போகையில்     நான்   அவளைப்    பார்த்து    கையை     ஆட்டினேன்.    பதிலுக்கு     எனக்கு     "  ஹாய்  "  வேறு.

இத்தனை     ஆர்பாட்டம்   செய்தும்    எனக்கு    அவளை  விட்டு  கண்களை  எடுக்க  முடியவில்லை.

இவள்    கொடுத்த    அன்புத்   தொல்லையை     அவள்   பெற்றோர்    மறக்க  முடியுமா?
என்னாலேயே    மறக்க  முடியவில்லை.

அந்த     ஏசி    ஹாலையே     கலகலப்பாக்கியிருந்தாள்.   இல்லையென்றால் , எல்லோருமே  அவரவர்     சிந்தனையில்       ஆழ்ந்திருப்போம்.

சிட்டுவால்    கொஞ்ச  நேரம்    எங்களை  மறந்திருந்தோம்.

இந்தக்  குழந்தைகள்     சுகமான    சுமைகளே.
சுமப்பதும்       இன்பமே!

image  courtesy   ---google.

RAMA STORY    படித்து  கருத்திட   இங்கே  க்ளிக்   செய்யவும்.